هفته پیش مجله اکونومیست مقاله‌ای استثنایی داشت راجع به ریسک‌پذیری.
حرف حسابش این بود که،
بر خلاف نظر خیلی از ما (مثل من قبل از خوندن مقاله) که ریسک‌پذیری رو بیشتر خاصیتی شخصیتی می‌دونیم؛ و بسته به سایز ریسک؛ که مثلا بعضی‌ها شخصیتا ریسک‌پذیرترن، و در نتیجه ریسک‌های با سایز بزرگ‌تر رو حاضرن بپذیرن؛
اون چه واقعا در تصمیمات باید بهش توجه کنیم، سایز ریسک نیست؛ بلکه سایز حائل توانایی مدیریت‌کردنه ریسکه، که ما می‌تونیم دورش ایجاد کنیم.
اگر حائل مدیریت کافی دور ریسک ایجاد کردیم؛ سایز ریسک عظیم هم باشه قادر به انجامشیم. مثالش هم ورزشکاران خبره‌ای هستن که ریسکی‌ترین کارها رو، مثل پرش با چتر (BASE jumping)، انجام می‌دن. در واقع، اون‌ها با تمرین فراوان، حائلی کافی دور ریسک ایجاد کردن.
خلافش هم درسته: اگر حائل مدیریت کافی دور ریسک ایجاد نکردیم، کوچولوترین ریسک رو هم حاضر به انجامش نیستیم! مثلا عوض کردن شغلی که دوستش نداریم، یا حتی سخنرانی یا اظهار نظر در جمع!
به سایز ریسک توجه نکنیم! به سایز حائل دور ریسک توجه کنیم!
