چه چیزهای cultural یا حالا normهای فکری و رفتاری ما داریم که می‌تونیم ازشون استفاده بکنیم در روابط و رفتارهامون که به پیشرفت ما منتهی بشه؟

سال‌های سال پیش که تازه اینجا اومده بودم، به حال و هوای ایران, رییسام رو در میتینگ اولمون Mr فلان خطاب می‌کردم.

“Mr Sebree, nice to meet you!”

اون‌ها هم همیشه زود تصحیح می‌کردن که:

“Call me Michael!”

من هم دیگه صداشون می‌کردم Michael.

ولی اون حالت توی چشماشون رو یادم نمی‌ره، که چقدر ذ‌وق می‌کردن!! خب اینجا رسم نیست کسی حتی رییسش رو اینجوری خطاب کنه، و از قیافه‌شون می‌شد حدس زد که اون‌ها این رو به عنوان احترام من حساب می‌کردن.

این مثال کوچولو من رو به فکر انداخت که دیگه چه چیزهای cultural یا حالا normهای فکری و رفتاری ما داریم که می‌تونیم ازشون استفاده بکنیم در روابط و رفتارهامون که به پیشرفت ما منتهی بشه؟

مثلا:

- همین حس احترامی که ما برای دیگران داریم؛

- حسی که مثلا بپرسیم «کریستمس شده اشکالی نداره به رییسم کوکی بدم؟» خب این چه حس قشنگ و دوست داشتنییه که ما داریم

- همین که حداقل‌اقلش اینه که در یه کشور کاملا متفاوت زندگی کردیم، سیستم اون‌جا رو بلدیم، حالا سیستم اینجا رو هم داریم و یاد می‌گیریم؛

سال‌های بیشتری گذشت و من یک دانشجوی جوانی از نیجریه که آشنایی معرفی کرده بود و خیلییییییی مشکلات داشت (خانوادگی و مالی و رفتاری) و تازه از کارش جدا شده بود رو استخدام کردم توی شرکتمون.

وقتی دیدم این هم با خیلی از مشکلات و insecurityهای مشابه درگیره، بعد دیدم بعضی وقت‌ها چه قشنگ از این فرصت‌ها ناخودآگاه استفاده می‌کنه، این جمله به ذهنم اومد:

“Turn burdens into leadership opportunities.”

مثلا اگر burden ما اینه که همکار و بقال و رییس و خشک‌شویی محل بپرسن ازمون «اوضاع ایران چطوره،» به جای اینکه از کوره در بریم که این ریسیسته و چرا از من پرسیده و «من فقط اومده بودم یه نون بخرم» — که درست هم هست — به جای همه اینها بریم تو فاز لیدرشیپ: این سوال‌های اون‌ها فقط یه فرصته، برای ما، که این گفت‌و‌گوی دوطرفه‌مون رو رهبری کنیم.

از فرصت استفاده کنیم راجع به اون چیزی که برای خودمون و رابطه‌مون خوبه یا مهمه صحبت بکنیم.

به جای فحش و ناسزا بگیم:

“Oh, Michael, it’s a mess! If I can survive that, you know I can handle any projects you throw my way!”

یا

“Yes, Michael, it makes me really sad. That’s why it’s so important for each of us to be kind to one another, and support each other.”

از بارهای روی دوشمون (از اون‌هاییشون که می‌شه) به عنوان فرصت‌هایی برای رهبری استفاده کنیم.